Sözcüklerin Parmak İzi

Yalnızlıklarımı Sayıyorum Akşam Üzerleri İnce rüzgarlarda titreyerek atıyorum korkularımı Karşıda, En karşıda Güneşten bir ışık nüks ediyor denize Mualla, ne olacak bu halimiz Sisli dağlarda mı rastlaşacağız artık seninle Mualla, Kuşlar inliyor artık ötmek yerine Susun diye bağıramıyorum İçimdeki denizi Akşam güneşi boğuluyor içimde Mualla Yok musun artık akşam üzerleri Gün, akşama varıyor nihayet Kokun denizin öbür yanında kalmış Duyuyorum Kahpe rüzgarlar getirmiyor kokunu Vapurlar kıyıda bekliyor öylece Üşüyorum Mualla Hırkasızım yine Şehrin bütün ışıkları boşuna yanıyor Boşuna batmış güneş Bu akşam da yanımda oturmuyorsun Mualla Dalgaların sesinde bi hal var Işıklar aydınlatmıyor bu akşam şehri Bu akşam bizde eksik bi şeyler var  "Mualla" Bu akşam Yok gibi bakıyorum Mualla Gözlerimin daldığı yerde sen varsın Dört duvarın arasında Peynir ekmekle yiyorum aklımı Kaçmak isteyip çıkıyorum evden Aynı bedeni yerleştiriyorum  Aynı sahile Anlamıyorlar Mualla Avucunda ellerin olmaya...

İsyan Bir gecede doğar, büyür ve ölür karanlık! Bir gecede yazılır bütün şiirler. Hasret bize kalır mı kalmaz mı soruncaya dek Bir de bakmışsın ceketini alıp çıkmış yalnızlık Voltalıyor sahili boylu boyunca Toplamış yandaşlarını haczediyor geceyi. Ne bir yaldız bırakıyorlar gökte, Ne kaybolmuşlara bir yıldız. Bana kalan sol yanıma saplanmış bir çuvaldız, O da tarif ediyor dünyama yörüngesini. Hayret, ben âmâ olmadım henüz Halbuki mil çektim güneşe göğün ardından Kasvet serdim bir dağın ormanlarına Hayret, ben öldürülmedim henüz Bir gecede doğar, büyür ve ölür yalnızlık!